Dieter Kersten klimt stilaan uit het dal na diagnose met RED-s syndroom

Dieter, hoe ben je bij jouw diagnose uitgekomen?

“Na mijn legeropleiding en twee zware blessures was het in eerste instantie logisch dat de vorm er niet was, maar daarna heb ik een jaar goed getraind en kwam er nog steeds geen beterschap in mijn conditie. We hebben op training alles geprobeerd en steeds nieuwe prikkels gegeven, maar mijn lichaam reageerde er niet op. Dan weet je dat er iets scheelt. Ik ben gestopt met zwaar trainen en heb gefocust op het zoeken naar de oorzaak en met de hulp van dokter Vincent Vanbelle en een endocrinoloog heb ik die gelukkig snel gevonden.”

Je bent professioneel omkaderd, hoe heb je jouw lichaam dan toch zo ver over de grens kunnen pushen?

“Er zijn drie grote parameters bij RED-s: overtraining, herstel en voeding. Inge De Ridder, in België de grootste expert rond het syndroom, denk dat het eerste zaadje geplant is rond de marathon van Enschede in 2021. Ik was vermoeid maar moest mij al snel voorbereiden op de Olympische Spelen. Daarna kwam mijn legeropleiding, wéér drie pittige maanden. Ik heb daar in mijn reserves getast zonder goed te herstellen. Op DXA-scans was toen al te zien dat mijn botdensiteit verlaagd was, wat te linken valt aan de twee stressfracturen die daarop volgden. Nadien ben ik in mijn ogen zelf in de fout gegaan. Ik had veel tijd verloren door blessures en wilde toch het EK nog halen. Daardoor ben ik onbewust te weinig calorieën gaan innemen. Zo moest mijn lichaam nog meer in de reserves gaan tasten en ging ik achteruit in plaats van vooruit.”

Voel je je schuldig omdat je zelf mee verantwoordelijk bent door te weinig te eten?

“Niet echt, want ik heb ondertussen ook de feedback gekregen dat ik erg kwalitatief at, maar gewoon net iets te weinig. Als je maanden aan een stuk elke dag 50 calorieën te weinig inneemt, kan dat verkeerd aflopen.”

Kon er niemand in jouw omgeving aan de alarmbel trekken?

“Er zijn eigenlijk geen alarmsignalen geweest. Ik ben in het verleden meermaals bij een diëtist geweest, maar heb daar alle nodige info uit meegenomen en heb vervolgens geen contact gehouden. Ik denk ook niet dat ik of mijn omkadering zwaar in de fout zijn gegaan, maar net iets te weinig eten was op dat moment wel de druppel die de emmer deed overlopen.”

Hebben bloedtesten niet eerder laten zien dat er iets scheelde?

“Ik doe inderdaad minstens om de twee maanden een bloedtest, maar helaas bepaalden we nooit testosteron. Testosteron en Cortisol zijn ondertussen de waarden gebleken die er slecht aan toe waren en aanwezen dat ik oververmoeid was. Vanaf nu gaan we testosteron standaard meten, niet alleen bij mezelf, maar bij de hele trainingsgroep.”

Welk gevoel heb je bij de diagnose?

“Ik ben er blij mee, want je kan wel zeggen dat je met algemene vermoeidheid kampt, maar die moet ergens vandaan komen. Ik ben ook blij dat ik snel een diagnose heb gekregen, want sommigen zoeken een jaar. Het moeilijkste was keihard trainen en niet vooruit gaan. Ik heb diep gezeten, maar nu kan ik het mentaal allemaal beter plaatsen. Ik kijk nu enkel nog vooruit.”

Hoe gaat het nu met jou?

“Dat gaat. Eergisteren heb ik een eerste bloedtest gedaan en er is al verbetering zichtbaar. Mijn testosteron is gestegen en mijn cortisol gedaald, dus dat geeft goeie moed, maar we zijn er nog niet. Het belangrijkste wat ik nu moet doen is goed eten en weinig trainen. Gelukkig mag ik wel nog een beetje sporten. Ik kan drie keer per week rustig joggen. Voor de vorm doet dat weinig, maar mentaal is het fijn dat ik bezig kan blijven. En ondertussen probeer ik dingen te doen die anders moeilijk liggen als topsporter: eens een andere sport beoefenen en meer tijd met familie en vrienden doorbrengen. In het begin voelde ik mij schuldig dat ik betaald werd als topsporter en niks presteerde, maar daar heb ik mij bij neergelegd.”

Enig idee hoelang het zal duren om weer de oude te worden?

“Je kan daar geen voorspellingen over doen. Bij sommigen duurt het maanden, bij andere jaren en sommigen herstellen zelfs helemaal nooit. Gelukkig is dat maar een minderheid. Ik vind een paar maanden aan de zijlijn al lang, maar na de laatste bloedresultaten zie ik het positief in. Een marathon lopen dit jaar gaat wel onmogelijk zijn, dus ik zal een gele kaart krijgen van Defensie. Dat wil zeggen dat ik in 2024 moet presteren om mijn profcontract te verlengen, maar daar geloof ik in. Defensie steunt mij ook, toont begrip en legt helemaal geen druk. Ik mag van geluk spreken.”

De Vlaamse Atletiekliga heeft een online infosessie over eetstoornissen die je hier kan terugvinden.