Track Record WK-special Tokio 2 met Kathelijn Polspoel

Kathelijn Polspoel heeft als kinesiste heel wat kampioenschapservaring. De voormalige 800m-loopster debuteerde in het medische team al in 2008 op het WK juniores in Polen. In 2014 reisde ze mee naar het EK in Zürich. En sindsdien is ze één van de vaste waarden in het kinéteam op internationale kampioenschappen, met onder meer drie Olympische Spelen op haar cv. In het voorjaar gaf ze nog een uitgebreid interview over haar takenpakket. Dat kunt u hier lezen. 

Als hoofdkiné van Atletiek Vlaanderen volgt Kathelijn Polspoel veel atleten hele jaar op. Dat is uiteraard een troef in Tokio. "Het helpt voor de atleet dat die vertrouwen heeft en weet: die persoon kent mijn blessure, mijn verleden, mijn lichaam", vertelt ze in de podcast.  "Als atleten het ergens moeilijk mee hebben, is het wel gemakkelijk dat ze een bekend gezicht zien."

Zowel acute als chronische blessures krijgen aandacht. "Er zijn blessures die wel al kennen, waarmee een atleet het hele jaar door al struggelde", legt Kathelijn uit.  "Dat kan even opflakkeren op een kampioenschappen en we weten we hoe we dat onder controle moeten houden. Maar soms, zeker op een kampioenschap, zijn er ook acute blessures waarbij we snel moeten handelen. Kunnen we die atleet nog oplappen voor de wedstrijd? Dan is het alle hens aan dek. Intussen hebben we daar de nodige ervaring mee. Soms lukt het, soms niet. Maar we doen ons best voor alle atleten."

Atleten/trainers/kinesisten staan vaak voor grote dilemma's. Wanneer is een atleet fit genoeg om te lopen? Hoever kun/mag je gaan om een atleet op te lappen? Zulke belangrijke beslissingen worden niet licht genomen. "Het is altijd de risico's afwegen. Soms is het risico te groot. Maar als je een risico hebt genomen en je bent er toch voor gegaan en het is gelukt en je ziet hoe blij de atleten zijn… Dat is toch wel heel mooi."

"Objectief staven"

Maar soms moet de medische staff ook een moeilijke boodschap brengen. "We proberen bij blessures zoveel mogelijk objectief te staven. We hebben bijvoorbeeld een krachtmeter om krachttesten te doen, en daarnaast hebben we een aantal andere testen. Als atleten daarmee geconfronteerd worden en de cijfers zien, beseffen ze wel dat het niet gaat. We proberen objectief duidelijk te maken dat het risico te groot is om te lopen. De risico's worden afgewogen. We geven als team medisch advies. Het zijn de trainer en de atleet die de uiteindelijk beslissing nemen. Wij kunnen alleen maar advies geven."

"Geen goed idee om een atleet te pushen"

De wetenschappelijke parameters, testen, … zijn één ding, maar het gevoel van de atleet blijft een cruciale factor. "Als een atleet geen vertrouwen heeft, ook al zijn de objectieve parameters goed, is het  geen goed idee om hem te pushen. Het eigen subjectief gevoel en vertrouwen in het eigen lichaam om te kunnen presteren, is misschien nog belangrijker dan een krachttest of zo. We gaan atleten zeker niet pushen als ze het zelf niet zien zitten."

Het is hard werken voor het vijf kinesisten en de rest van de medische staff in Tokio. Een koffietje kan dan soms wonderen doen.  "Ik heb een draagbaar koffietoestel om espresso's te maken", verklapt Kathelijn in de podcast. "Ik heb dat leren kennen dankzij de atleten. Alexander Doom had vorig jaar eens een koffietje voor mij klaargemaakt op de piste. Dat was zo'n een fantastisch moment dat ik dacht: dit moet ik ook hebben! Zo komt het medisch team een kampioenschap door", knipoogt ze. 

Het contrast tussen de atleten die alle aandacht opeisen en de medische staff, die nauwelijks in beeld komt is groot. "Het is helemaal prima om in de schaduw te staan. We zijn er echt voor de atleten. Het is tof om de atleten te zien genieten en presteren. Op de achtergrond blijven is helemaal goed voor ons. Het is een leuke job, uitdagend, maar ik krijg er nog altijd veel van terug. Dat is het belangrijkste."

Bekijk/beluister hier de videopodcast op ons YouTube-kanaal.

Bekijk/beluister hier de videopodcast op Spotify.