Topsporters op rust met Sarah Missinne

Elke limiet was een overwinning

De EJOF in 2011 was het eerste internationale kampioenschap waar Sarah aan de start stond. De 4x100m ploeg plaatste zich ze voor de finale en pakte zelfs de zilveren medaille. Datzelfde jaar kwam Sarah ook individueel aan de start van het wereldkampioenschap voor scholieren, waar ze de halve finales bereikte. “Dat was de periode waarin ik begon te geloven in mijn eigen talent en in een toekomst als topsporter. Om je te kwalificeren voor een kampioenschap moest je de limiet behalen. Dat zorgde natuurlijk voor een zekere druk, want je bent daar zo op gefocust. Eenmaal op het kampioenschap viel die druk weg, want je hebt het gehaald. Niet alle stress viel weg natuurlijk, want je wil ook nog goed presteren. Voor mij was het trouwens niet eenvoudig om limieten te halen. Bij sommige atleten gaat dat vanzelf, maar voor mij was het altijd hard werken. Het was ook vaak net niet, dus ik moest echt gefocust zijn om mij te kwalificeren.”

Dromen worden doelstellingen

Sarah trainde haar hele carrière onder begeleiding van Patrick Himschoot en vond in hem de ideale trainer. “Ik zei vaak lachend tegen Patrick, “als jij stopt, dan stop ik ook meteen met atletiek”. Hij voelde mij goed aan en wist wat ik nodig had. De droom van elke atleet zijn toch de Olympische Spelen. Als je daar jaren voor traint, wordt dat een doelstelling en geen droom meer. Het is spijtig dat ik de Spelen nooit heb gehaald. De laatste jaren werd het ook minder belangrijk om dat doel te halen, waardoor je toch begint te twijfelen of je nog genoeg leeft voor je sport. Ik had er natuurlijk graag gestaan, maar ik heb toch mooie internationale ervaringen opgedaan die evenveel betekenen voor mij als op de Spelen staan.”

Net niet verhaal

In haar afscheidsbericht van de sport sprak Sarah over een emotionele beslissing. “Ondanks dat ik op een hoog niveau presteerde, was het voor mij een net niet verhaal. Ik mocht vaak net niet mee naar een kampioenschap, terwijl ik veel opgaf voor mij sport. Het gebrek aan ondersteuning zorgde ervoor dat het ook vaak net niet was. Ik kon niet mee op stage, want de kosten werden niet terugbetaald. Ook alle medische kosten werden niet terugbetaald en ik kan je verzekeren dat je doorheen de jaren wel wat verrekkingen oploopt. Op het einde werd het ook onhoudbaar, want ik werk in Ronse, woon in Geraardsbergen en moest voor de trainingen altijd naar Gent. Dus ik had heel lange dagen en dat is niet ideaal als je wil presteren.”

Lees het volledige interview met Sarah Missinne in @letiekleven.