Paulien Couckuyt loopt zaterdag eerste 400m horden sinds gescheurde kruisband

“Mijn gedachten gingen meteen naar de Olympische Spelen uit”, zegt Paulien Couckuyt/VAC als ze terugblikt op het moment waarop ze haar blessure opliep in november vorig jaar. “Dat ik het WK zou missen, vond ik niet zo erg, maar ik was wel bang om de Spelen niet te halen. En om nooit meer op topniveau te kunnen lopen. Ik heb genoeg horrorverhalen gehoord over kruisbandoperaties die niet goed aflopen, maar gelukkig waren er ook positieve verhalen.”

Zoals bij elke zware blessure werd het een terugweg met ups en downs. “Vooral in het begin had ik het mentaal zwaar”, vertelt Paulien. “Het was moeilijk om te aanvaarden wat er gebeurd was, en ik heb nog altijd tijd nodig om dat te aanvaarden. Des te meer als blijkt dat ik de Spelen niet haal. Fysiek waren de eerste maanden ook de lastigste. Je wil vooruit, maar je lichaam laat het niet toe. Uiteindelijk vond ik wel plezier in de revalidatie en in stapje voor stapje beter worden. Uiteindelijk voelde ik bij elke stapje vooruit een enorme succeservaring.”

De tussenstapjes richting lopen op topniveau die ondertussen al genomen zijn, zijn talrijk. “Eens ik door had dat ik het WK niet zou halen, en dat was eigenlijk meteen, heb ik mijn tijd genomen. Ik wilde niks overhaasten en het hele jaar kwam in het teken van revalideren. De eerste belangrijke stap was mijn mobiliteit: mijn knie weer 120 graden kunnen plooien. Daardoor kon ik weer fietsen. Een volgende stap was wandelen zonder krukken, daarna mijn eerste looppasjes. Nadien was elke hordeoverschrijding speciaal en we hebben die horden steeds iets hoger gezet. De eerste keer voluit aanlopen naar een horde, daar ik had ik veel schrik voor, maar het is gelukt.”

Beangstigend

Zaterdag is er de échte comeback in de 400 meter horden, maar vorig weekend liep Paulien in Kessel-Lo al een vlakke 400 meter in 55”44. “Een week ervoor wilde ik alles nog afblazen”, verklapt ze nu. “Het gaat op niks trekken, dacht ik. Maar daarna begon ik te beseffen dat ik er gewoon aan moest beginnen om daarna stappen vooruit te kunnen maken. Het was beangstigend. Uit mijn comfortzone. Maar ik kreeg er toch steeds meer zin in. Elke stap die ik nu al zet, moet ik volgend jaar in het olympisch jaar niet meer nemen.”

Met de chrono kon de Belgian Cheetah zeker leven. “Ik had nog maar zes weken serieus getraind en wist dat het geen toptijd zou worden”, klinkt het. “Dat is ook niet mogelijk zo kort na mijn blessure. Het was gewoon weer in het ritme komen. Ik had mensen uitgenodigd om te komen kijken en het was heel fijn. Ik hoorde overal supporters en de tijd is wat ik verwacht had.”

Parijs

Honderd procent is Paulien – uiteraard – nog op geen enkel vlak. “Mijn knie is nog niet top, en mijn been ook niet. Ik mis nog explosiviteit. De dag na de wedstrijd had ik ook een kleine reactie, maar tijdens het lopen voel ik niets meer, dus dat is heel positief. Het gaat goed met mijn knie. Wat ik vooral nog mis, is loopvolume. In mijn hoofd ben ik al snel, maar mijn lichaam wil nog niet mee. Op korte tijd heb ik geprobeerd op alle vlakken vooruitgang te boeken, maar loopuithouding heb ik nog helemaal niet. Alles van uithouding heb ik op de fiets gedaan, en snelheid en weerstand eigenlijk ook, behalve de laatste weken op de piste. De kracht is ook nog niet helemaal terug. Ik loop met een been dat maar op driekwart sterkte is. Maar ik ben al blij dat mijn hamstring het houdt, want er is een stuk hamstringpees weggenomen om in mijn knie te steken.”

De komende weken werkt Paulien nog meer wedstrijd af over 400 meter horden. Zo hoopt al wat dichter te komen bij een niveau dat haar volgend jaar naar Parijs kan loodsen. “Eerst had ik zelfs nog in mijn hoofd om in september nog punten te sprokkelen voor de World Ranking, maar er zijn geen grote wedstrijden meer, dus dat heb ik uit mijn hoofd gezet. De Spelen halen wordt een grote uitdaging, want ik zal volgende zomer in mei en juni op korte tijd heel veel punten moeten verzamelen of de limiet moeten lopen, maar ik zet alles op alles om het te halen. Dat wil ik ook zeggen dat ik niet ga werken als kinesist volgend jaar”, besluit Paulien.