In Memoriam Aurèle Vandendriessche

Bashir Abdi, Koen Naert en Michael Somers: ze zullen studiemeester Aurèle alleen vanuit de geschiedenisboeken kennen, maar Karel Lismont, Armand Parmentier (zelf ooit in de rood-witte Waregemse kleuren) en Vincent Rousseau zullen de opvolger van Etienne Gailly en de generatiegenoot van Gaston Roelants zeker nog persoonlijk gekend hebben. Vandendriessche werd bekend als de atleet die om vier uur ’s ochtends uit de veren wipte en z’n hand niet omdraaide voor een dagvolume van 60 loopkilometers in een periode dat professionalisme en wetenschappelijke begeleiding nog onbestaande was. En dat alles gebeurde met een onafscheidelijke glimlach: terwijl zijn concurrenten aan de aankomst volledig uitgeteld waren, leek de eeuwige glimlach van Aurèle amper te verslappen.

Aurèle werd op 4 juli 1932 in Anzegem geboren. Hij botste als jonge loper steeds op de snelle finish van Frans Herman – grootvader van speerwerper Timothy -  en koos daarom op 22-jarige leeftijd resoluut voor de marathon. Twee jaar later, in 1956, stond hij zonder enige internationale ervaring aan de andere kant van de wereld aan de start van de Olympische marathon in Melbourne/Aus, waar hij na een flinke tik in de tweede wedstrijdhelft 24ste werd in 2u47’18”. Vier jaar later liep zijn Olympisch avontuur in Rome/Ita 1960 ook niet goed af: hij moest (in splinternieuwe loopschoenen...) wegens flinke blaren aan de voeten stoppen in…3de positie. Bij zijn derde deelname aan de Spelen in 1964, knokte hij zich in de straten van Tokyo/Jpn naar een stevige 7de plaats in 2u18’42”6. Met een PR van 2u17’44” achter zijn naam, was dat een uitstekend resultaat.

Aangezien wereldkampioenschappen pas in 1983 werden geïntroduceerd, was het ook voor Aurèle telkens vier lange jaren wachten op dat andere grote atletiektoernooi, de Europese kampioenschappen. In 1958 kon hij in Stockholm/Swe 11de worden in 2u30’26”. Vier jaar later in 1962, was het in Belgrado/Yug wel bingo: hij pakte er zilver in 2u24’02”. Een prestatie die hij in 1966 in Boedapest/Hun nog eens vlotjes herhaalde met zijn tweede Europese zilver (2u21’43”6).

Zijn grootste triomfen liet de West-Vlaming optekenen in Boston/Usa,  waar hij zowel in 1963 als in 1964 de oudste en befaamste Amerikaanse marathon won. Die laatste keer kon Aurèle er Olympisch kampioen Abebe Bikila en Europees titelhouder Kilby naar ereplaatsen verwijzen.

Op nationaal niveau zwaaide Aurèle de marathonplak van 1956 tot 1964: Dat waren 8 opeenvolgende nationale titels, beginnend in Sint-Martens Latem op 25 augustus 1956 (2u25’51”) en eindigend in Kortemark op 12 juni 1964, waar de afstand weliswaar te kort bleek. Twee keer won hij die marathontitel voor eigen volk in Waregem (1959 en 1960). In 1958 was er geen BK marathon, maar in Izegem liep hij op 11 mei Belgische records over 30 kilometer (1u39'05"6) en 25 kilometer (1u21'51"8). Hij verbeterde zich over deze afstanden nog meermaals, zo ook op 3 oktober 1962, toen hij voor 4000 toeschouwers op de sintelpiste van het Regenboogstadion in Waregem een wereldrecord liet optekenen in 1u34'41"2 (30km) en een BR van 1u18'31"6 (25km).  De enige nationale titel op de piste won Vandendriessche in 1961: 10.000m in 30’16”6.

Aurèle Vandendriessche kreeg in 1962 de Gouden Spike toegekend.

Er zal in beperkte kring afscheid genomen worden van Aurèle Vandendriessche, die 91 jaar werd. Bekijk hier de rouwbrief.