Hanna Vandenbussche nam na het EK Running afscheid van de atletiek

Het zit erop, Hanna. Het EK Running was je laatste wedstrijd. Je sloot je carrière af met je vijftiende marathon, een twintigste plaats en een tijd van 2u51’19”. Hoe blik je terug op die wedstrijd?

“Het was heel mooi en leuk om mijn carrière te kunnen afsluiten in het nationale shirt en dan ook nog eens in Leuven, waar ik zelf al twintig jaar woon. Toch heb ik gemengde gevoelens, want ik ben ontgoocheld over mijn prestatie. De voorbereiding was nochtans goed verlopen en ik dacht toch een tijd van rond de 2u40’ te kunnen lopen. De wedstrijd werd echter een martelgang en vanaf kilometer twintig ging mijn tempo ook stelselmatig achteruit. Ik had beloofd om met de glimlach te finishen en dat heb ik ook gedaan, maar echt genoten van mijn wedstrijd heb ik niet. Daarvoor heb ik teveel afgezien.”

Het EK ligt nu al een aantal weken achter ons. Overheerst nog steeds dat gevoel van ontgoocheling of heb je dat ondertussen al wat kunnen plaatsen?

“Vlak na de finish overheerste inderdaad het gevoel van ontgoocheling. Ik had mijn carrière met een goeie prestatie willen afsluiten. Toen ik echter met het hele team op het podium stond en ik tussen de toeschouwers mijn ouders, Pieter (Desmet, haar vriend) en andere familieleden en vrienden zag staan, maakte dat gevoel plaats voor blijdschap, trots en dankbaarheid. Ik heb een mooie carrière gehad en vooral ik heb zelf kunnen beslissen hoe en wanneer ik die kon afsluiten. Dat Michael Somers zijn carrière zo abrupt heeft moeten afsluiten, heeft me enorm geraakt. Ik kan dan ook niet anders dan dankbaar zijn dat ik zo lang op dit niveau heb mogen lopen.”

Als je nu terugblikt op je carrière, wat zijn voor jouw persoonlijk de hoogtepunten?

“In de eerste plaats dan vooral mijn nationale veldlooptitel in 2019 omdat die zo onverwacht kwam. Het was een dag waarop alles perfect was: de omstandigheden, mijn gevoel. Het was zo’n wedstrijd die je maar een paar keer in je carrière meemaakt. Ook de marathon in Berlijn was er zo eentje in 2021.Dat was ook zo’n dag waarop alles klopte. Na de aankomst daar voelde ik me ook intens gelukkig, want met 2u34’44” had ik mijn persoonlijk record met zo’n twee minuten verbeterd. Die twee prestaties, die twee momenten zijn eigenlijk de hoogtepunten van mijn carrière.”

Het mislopen van de Olympische Spelen in Rio is allicht een van de grootste ontgoochelingen uit je carrière.

“Dat klopt, maar met de jaren heb ik ook dit goed kunnen relativeren. Op het moment zelf was dit een enorme klap, maar dit heeft mijn carrière niet gekraakt. Ik moet trouwens ook eerlijk bekennen dat ik op alle internationale kampioenschappen waar ik aan deelgenomen heb, nooit een goeie prestatie heb geleverd. Ik heb er geen enkele keer mijn normale niveau gehaald. Waaraan ligt dit? Geen idee. In dat opzicht kan ik mijn niet-selectie voor de Spelen van Rio nu wel plaatsen. Als ik kon kiezen tussen een deelname aan de Spelen of vier jaar langer op niveau kunnen blijven lopen, dan koos ik voor dat laatste.”

Dan was er ook nog het veelbesproken WK in Doha. Hoe blik je daarop terug?

“Dat was ook een verschrikkelijke ervaring. Ik kan sowieso al niet zo heel goed tegen de warmte, maar de omstandigheden daar waren echt hallucinant. Ik ben gestart op die marathon, maar ik voelde meteen dat dit voor mij een onmenselijke opdracht was. Ik herinner me nog dat ik tijdens de eerste kilometers teken deed naar Robin Hendrix, die langs de weg stond, dat dit eigenlijk totaal onverantwoord was. Na zo’n 14 kilometer heb ik opgegeven.”

Je was ook iemand die heel graag en vaak samen trainde met andere atleten. Je had ook een goeie relatie met de andere langeafstandsloopsters.

“Dat klopt. Ik heb altijd heel veel andere atleten rond mij gehad waarmee ik samen kon trainen. Ik vond het altijd heel erg leuk om bv samen met Stephanie Barnes, die nu ondertussen al gestopt is, en Imana Truyers te trainen. Ik haalde daar enorm veel voldoening uit en ik denk dat dit ook de reden is waarom mijn carrière zo lang geduurd heeft.”

Is dat dan ook wat je het meest zal missen?

“Ik denk het wel. Wat betreft de competitie en het presteren, moet ik bekennen dat de laatste twee tot drie jaar het vuur er niet echt meer was. Tijdens een wedstrijd slaagde ik er niet meer in om zo hard te vechten als vroeger. Ik ben wel blijven lopen en trainen omdat ik enerzijds nog steeds een aanvaardbaar niveau haalde en anderzijds omdat ik samen kon trainen met andere atletes. Zonder hen was ik allicht al een paar jaar eerder gestopt.”

Je hebt atletiek ook altijd gecombineerd met je werk als filosofe. Ik kan me inbeelden dat dit niet altijd evident was.

“Ik moet zeggen dat die combinatie tot 2020 heel erg goed lukte en daar ben ik ook trots op. De laatste jaren werd de druk om het schema te volgen en om de trainingen af te werken soms te hoog. Het lukte wel nog, maar het kwam steeds bovenop mijn drukke job. Nu heb ik vooral de ambitie om ook in de academische wereld door te groeien en om daarop meer in te zetten. Het lopen zal vanaf nu een leuke afleiding worden.”

We kennen je allemaal als een enthousiaste en vooral een heel dankbare atlete. Is dat ook het gevoel dat overheerst als je nu terugkijkt op je carrière: de dankbaarheid?

“Zeker. Ik ben heel dankbaar voor wat ik als atlete allemaal heb mogen meemaken. Daarnaast besef ik heel erg goed dat je het als atlete enerzijds allemaal zelf moet doen, maar anderzijds weet ik niet of ik het zou gekund hebben zonder de mensen rondom mij. Je hebt altijd mensen nodig die in je blijven geloven en die je blijven steunen. Vooral wanneer het wat moeilijker gaat. Ik heb het geluk gehad dat de juiste mensen op mijn pad gekomen zijn. Iemand als Veerle Dejaeghere was er altijd voor mij. Ze was op elke wedstrijd aanwezig, bezorgde me steeds al die goeie schema’s. Daarnaast was er natuurlijk ook Pieter en de laatste twee jaar trainde ik onder Frank Bastiaens. Dat was niet gemakkelijk voor hem, want ik kwam toen van heel ver terug. Ik was op een bepaalde manier zelfs al een beetje gestopt, maar toch slaagde hij erin om me op de marathon terug een tijd van 2u41’ te doen lopen. Ik ben heel erg dankbaar voor al die mensen. Ook mijn club AVR, Katholiek Onderwijs, mijn collega’s, mijn ouders die mensen zijn me altijd blijven steunen en da’s zo belangrijk voor een atleet.”

Verdwijn je nu volledig uit de atletiekwereld?

“Neen, ik zal altijd blijven lopen. Samen met Pieter zal ik nog altijd wel een aantal lokale wedstrijden lopen. Een bosloop, een trail of een stratenloop zal ik zeker nog af en toe meepikken, maar dat zal ik nu enkel en alleen nog voor het plezier doen. Geen verre verplaatsingen meer naar het buitenland. Het competitieve aspect laat ik voor wat het is. Ik wil nu vooral de passie en de vrijheid die ik ervaar tijdens het lopen terug wat sterker laten worden.”

En wat als AVR volgende week belt om deel te nemen aan de interclub?

“Ik heb de club laten weten dat ze altijd op mij mogen rekenen als ze me nodig hebben voor een aflossing of de interclub. Voor deze editie van de interclub heb ik wel gevraagd om me gewoon als reserve te zetten, want ik ga het de komende weken met examens aan de universiteit in Kortrijk en Gent behoorlijk druk hebben.”